duo/ambo
ambō ambae ambō
Georges, Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch:
1. ambō, ae, ō (ἄμφω), beide (zusammen oder zu gleicher Zeit handelnd, während uterque = »beide« in Zeit und Ort vereinzelt)
oculi vel ambo vel singuliCels.
frequentius singulis, ambobus interdum propitius Caesarem precabanturPlin. ep.
alter ambove consulesCic. (siehe alter Nummer I, B, 1)
aut ambo imperatores Romani … aut alter ex iisLiv.
verum utrique mos geratur amborum ex sententiaPlaut.
qui utramvis recte norit, ambas noveritTer.
hic qui utrumque probat, ambobus debuit utiCic.
duae res vehementissime in praetura desideratae sunt, quae ambae in consulatu multum Murenae profuerunt: una … altera … Horum utrumque ei fortuna ad consulatus petitionem reservavitCic. Muren. 37
substantivisch: ambae, ārum, feminin (ergänze manus), beide Hände
rex ambas ultra fossam protendere coepitEnn. ann. 555
☞ambo als alter Dual gewöhnlich im Akkusativ ambo, seltener (bei Cicero nie) ambossiehe Neue-Wagener Formenl.³ Bd. 2. S. 279 und 280 und Georges, Lexikon der lateinischen Wortformen S. 40
Charlton T. Lewis, An Elementary Latin Dictionary:
ambō, ambae, ambō, accusative masculine ambō or ambōs, numeral cf. ambi-, both (of a pair or couple)
duae res ... quae ambaeCic.
(duo) senatores, qui amboCic.
ut eos ambos fallamTer.
ambo florentes aetatibus, Arcades amboVerg.
Se satis ambobus Teucrisque venire LatinisqueVerg.
For duo
partīs ubi se via findit in ambas, the twoVerg.
Text based on data provided by Perseus Digital Library, with funding from The National Endowment for the Humanities. Original version available for viewing and download at http://www.perseus.tufts.edu