Cadmus et Harmonia. Ov. met. 4, 563–603

Nescit Agenorides natam parvumque nepotem

aequoris esse deos; luctu serieque malorum

565victus et ostentis, quae plurima viderat, exit

conditor urbe sua, tamquam fortuna locorum,

non sua se premeret, longisque erroribus actus

contigit Illyricos profuga cum coniuge fines.

Iamque malis annisque graves dum prima retractant

570fata domus releguntque suos sermone labores,

»num sacer ille mea traiectus cuspide serpens«

Cadmus ait »fuerat, tum, cum Sidone profectus

vipereos sparsi per humum, nova semina, dentes?

Quem si cura deum tam certa vindicat ira,

575ipse precor serpens in longam porrigar alvum.«

Dixit, et ut serpens in longam tenditur alvum

durataeque cuti squamas increscere sentit

nigraque caeruleis variari corpora guttis

in pectusque cadit pronus, commissaque in unum

580paulatim tereti tenuantur acumine crura.

Bracchia iam restant: quae restant bracchia tendit

et lacrimis per adhuc humana fluentibus ora

»accede, o coniunx, accede, miserrima,« dixit

»dumque aliquid superest de me, me tange manumque

585accipe, dum manus est, dum non totum occupat anguis.«

Ille quidem vult plura loqui, sed lingua repente

in partes est fissa duas: nec verba volenti

sufficiunt, quotiensque aliquos parat edere questus,

sibilat: hanc illi vocem natura reliquit.

590Nuda manu feriens exclamat pectora coniunx:

»Cadme, mane, teque, infelix, his exue monstris!

Cadme, quid hoc? ubi pes, ubi sunt umerique manusque

et color et facies et, dum loquor, omnia? cur non

me quoque, caelestes, in eandem vertitis anguem?«

595Dixerat: ille suae lambebat coniugis ora

inque sinus caros, veluti cognosceret, ibat

et dabat amplexus adsuetaque colla petebat.

Quisquis adest (aderant comites), terretur; at illa

lubrica permulcet cristati colla draconis,

600et subito duo sunt iunctoque volumine serpunt,

donec in adpositi nemoris subiere latebras.

Nunc quoque nec fugiunt hominem nec vulnere laedunt

quidque prius fuerint, placidi meminere dracones.