46 Liv. 2, 46

1instruitur acies, nec Veiens hostis Etruscaeque legiones detractant. prope certa spes erat non magis secum pugnaturos, quam pugnaverint cum Aequis; maius quoque aliquod in tam inritatis animis et occasione ancipiti haud desperandum esse facinus. 2res liter longe evenit; nam non alio ante bello infestior Romanus – adeo hinc contumeliis hostes, hinc consules mora exacerbaverant – proelium iniit. 3vix explicandi ordines spatium Etruscis fuit, cum pilis inter primam trepidationem abiectis temere magis quam emissis pugna iam in manus, iam ad gladios, ubi Mars est atrocissimus, venerat. 4inter primores genus Fabium insigne spectaculo exemploque civibus erat. ex his Q. Fabium – tertio hic anno ante consul fuerat – principem in confertos Veientes euntem ferox viribus et armorum arte Tuscus, incautum inter multas versantem hostium manus, gladio per pectus transfigit; telo extracto praeceps Fabius in vulnus cadit. 5sensit utraque acies unius viri casum, cedebatque inde Romanus, cum M. Fabius consul transiluit iacentis corpus obiectaque parma „hoc iurastis“ inquit, „milites, fugientes vos in castra redituros? 6adeo ignavissimos hostis magis timetis quam Iovem Martemque, per quos iurastis? at ego iniuratus aut victor revertar aut prope te hic, Q. Fabi, dimicans cadam.“ consuli tum K. Fabius, prioris anni consul: „verbisne istis, frater, ut pugnent, te impetraturum credis? dii impetrabunt, per quos iuravere; 7et nos, ut decet proceres, ut Fabio nomine est dignum, pugnando potius quam adhortando accendamus militum animos!“ sic in primum infestis hastis provolant duo Fabii totamque moverunt secum aciem.