36 Cic. Mil. 99–100

99Haec tu mecum saepe his absentibus, sed isdem audientibus haec ego tecum, Milo: „Te quidem, cum isto animo sissis H: es ETδ, satis laudare non possum, sed, quo est istaista ΣH: illa cett. magis divina virtus, eo maiore a te dolore divellor. Nec vero, si mihi eriperiseripieris b2, reliqua est illa saltemsaltem ΣHw: tamen ETδ ad consolandum querelaquerella H ut eiseis] his E irasci possim a quibus tantum volnus accepero. Non enim inimici mei te mihi eripient, sed amicissimi, non male aliquando de me meriti, sed semper optime.“ Nullum mihi umquam, iudicesumq. iud. mihi Tδ, tantum dolorem inuretis – tametsitametsi H: etsi ETδ quis potest esse tantus? – sed ne hunc quidem ipsum ut obliviscar quanti me semper feceritis. Quae si vos cepitceperit Σ obliviooblivio mei H: fort. quod si ... obl. mei (contra Arusian. K. vii. 497) aut si in me aliquid offendistis, cur non id inid in H: om. in ETδ meo capite potius luitur quam Milonis? Praeclare enim vixero, si quid mihi acciderit prius quam hoc tantum mali videro. Nunc me una consolatio sustentat, quod tibi, T. 100Anni, nullum a me amoris, nullum studi, nullum pietatis officium defuit. Ego inimicitias potentium pro te appetivi; ego meum saepe corpus et vitam obieci armis inimicorum tuorum; ego me plurimis pro te supplicem abieci; bona, fortunas meas ac liberorum meorum in communionem tuorum temporumtemporum om. E contuli; hoc denique ipso die, si quasi qua ΣBH: si quae cett. vis est parata, si quasi qua ΣBHE: si quae Tδ dimicatiodimicatio] diminutio E capitis futura, deposco. Quid iam restat? quid habeo quod faciamquod fac. ΣBHb2: quid fac. cett. pro tuis in me meritis nisi ut eam fortunam quaecumque erit tua ducam meam? Non abnuo, non recusonon abnuo, non recuso ΣBH: non recuso, non abnuo Tδ, vosque obsecro, iudices, ut vestra beneficia quae in me contulistis aut in huius salutesalutem BH augeatis aut in eiusdem exitio occasura esse videatis.