7 Apul. met. 9, 7

Nec ille sermoni mulieris defuit sed exsurgens alacriter „Vis“ inquit „Verum scire, materfamilias? Hoc tibi dolium nimis vetustum est et multifariam rimis hiantibus quassum“; ad maritumque eius dissimulanter conversus „Quin tu, quicunque es homuncio, lucernam“ ait „Actutum mihi expedis, ut erasis intrinsecus sordibus diligenter an aptum usui possim dinoscere, nisi nos putas aes de malo habere?“ Nec quicquam moratus ac suspicatus acer et egregius ille maritus, accensa lucerna, „Discede,“ inquit „Frater, et otiosus assiste, donec probe procuratum istud tibi repraesentem,“ et cum dicto nudatus ipse, delato lumine, scabiem vetustam cariosae testae occipit exculpere. At vero adulter, I bellissimus ille pusio, inclinatam dolio pronam uxorem fabri superincurvatus secure dedolabat. Ast illa capite in dolium demisso maritum suum astu meretricio tractabat ludicre: hoc et illud et aliud et rursus aliud purgandum demonstrat digito suo, donec utroque opere perfecto, acceptis septem denariis, calamitosus faber collo suo gerens dolium coactus est ad hospitium adulteri perferre.